Årets Hodlekve rundt er no eit godt minne. Stien er rydda, tidene er registrerte, og alle som har deltatt kan sjå tilbake på ein dag med svette, smil og samhald ute i fjellet. Det er noko heilt spesielt med eit fjelløp som dette — ikkje berre fordi naturen tek pusten frå deg, men fordi heile lokalsamfunnet er med.

Frå fjord til fjell — reisefølget bak løpsfesten

Sjøl om løparane er dei som får mest merksemd, er det mykje som må klaffe bak kulissane. Merking av løype, sikkerheit, mat og drikke, oppsett og nedrigg — alt dette tek tid, planlegging, og svært mykje hender takka vere lokale og frivillige. Kvart år!

Frivillige stiller opp — enten dei er erfarne løypeleggarar som kjenner kvar stein og kvar bekkedrønn, eller nykommarar som ynskjer å bidra: dei som står i oppmøtetidleg morgon, dei som rekk ut ei hjelpande hand med transport, dei som serverar saft og oppmuntrande ord når trøtte bein krev det.

Det lokale engasjementet gjer løpa mogeleg

Eit fjelløp som Hodlekve rundt handlar ikkje berre om sport. Det handlar om identitet. Om det å ha noko å glede seg til, noko som bind oss saman — gamle, unge; bygdafolk, tilreisande; de som likar å gå roleg, og de som spurter.

Lokale grunneigarar som lèt løypa gå over marka deira, studentar som bakar mange kanelsnurrar. Unge og vaksne som riggar og rydder etterpå. Alt dette er ein del av denne store puslespelet — og utan desse brikkene ville det ikkje vere noko løp.

Kva sit vi igjen med — og kvifor ventar vi til neste år?

Når siste medalje er dela ut og siste deltakar gått i mål, sit vi att med meir enn berre ein tross av prestasjonar. Vi har delt erfaringar — av glede, utfordringar, og kanskje nokre små taperar. Men dei er ofte dei som lærer oss mest.

No som årets arrangørskap er over, er det viktig å seie takk til alle — til dei som sprang, til dei som heia og ikkje minst til dei som stilte opp i bakgrunnen. For det er de som gjer at løypa er trygg, at stemninga er god, og at naturen vår vert brukt med respekt.

Så til neste år: la oss håpe vi kan toppe årets løp — med endå betre merking, fleire deltakarar, og at flest mogeleg av dei lokale og frivillige framleis står på. For utan dykk — ingen Hodlekve rundt - eit fjelløp.